آیا بشقاب پرنده حقیقت دارد؟ آیا موجودات هوشمند سیارات دیگر سعی دارند با ساکنان کره زمین تماس برقرار کنند؟
ماه ژوئیه سالگرد واقعه “رزول” است. در سال  ۱۹۴۷  ساکنان مزرعه‌ای در شمال رزول در ایالت نیومکزیکوی آمریکا سقوط اشیای عجیبی در مزرعه‌شان را به پلیس گزارش دادند. تحقیقات رسمی نیروی هوایی آمریکا در مورد ماهیت این اشیا آن را قطعات یک بالن تجسسی تشخیص داد. اما بحث در مورد اینکه آیا قطعات پیدا شده در رزول متعلق به یک بشقاب پرنده بوده یا نه، همچنان ادامه دارد.

آیا تصور اینکه در گوشه‌ای دیگر از جهان ما موجودات هوشمند دیگری زندگی می‌کنند خیلی دور از ذهن است؟ موجوداتی که از سیارات خود به کره خاکی ما سفر می‌کنند تا با ما تماس بگیرند؟ چنین احتمالی چندان بعید به نظر نمی‌رسد اما آنچه که در میان دانشمندان و مردم عادی اختلاف ایجاد کرده است ادعاهای مردم در مورد دیدن موجودات ماورای زمین و بشقاب پرنده‌های حامل آنهاست.
دانشمندان ناسا، آژانس فضانوردی آمریکا، در تحقیقات خود همواره کلیه گزارش‌های مربوط به مشاهده اشیا پرنده ناشناس را یا بی‌اساس خوانده یا دلایل علمی برای بشقاب پرنده نبودن این اشیا ارائه کرده‌اند. بسیاری از اخترشناسان نیز می‌گویند که اشیا پرنده ناشناسی که مردم ادعا می‌کنند دیده‌اند در واقع اجرام آسمانی‌اند.
▪ این پدیده ها را می توان، بسته به محل و منشأ آنها، به سه دسته تقسیم کرد:
الف) منشاء خارج از جو و درون منظومه شمسی؛
ب) منشاءجوی؛
ج) منشاء درون پوسته زمین.
د) منشاء انسانی
در هر یک از این دسته‌ها یک یا چند پدیده مرتبط با یوفو (اشیای نورانی ناشناخته) دیده شده اســت که توضیح مختصری در مورد هر یک ذکر می‌شود.
الف) پدیده‌های با منشاء خارج از جو و درون منظومه شمسی 
۱) سیاره زهره: وضعیت سیاره نورانی زهره و نزدیکی موقعیتش به افق به گونه‌ای است که اگر با شرایط جوی خاصی، مانند ابر آلودگی، همراه شود شبیه به یک شی نورانی خمیده کشیده می‌شود.
۲) قطعات ماهواره‌ها: که به هنگام ورود به جو در ارتفاع‌های گوناگون می‌سوزند و گاهی هم به سطح زمین می‌رسند.
۳) شخانه‌ها یا آسمان سنگ‌ها: نادر دیده می‌شوند. اما چون سوزان به سطح زمین می‌رسند افراد عادی ممکن است آن را آنونا بدانند.
۴) بادها و فعالیت‌های خورشیدی: روی بار الکتریکی و رسانش الکتریکی جو تاثیر می‌گذارند. این تاثیرگذاری اگر با شرایط مناسب جوی همراه باشد می‌تواند پدیده‌های نورانی ایجاد کند. این نوع پدیده‌ها کمتر مطالعه شده است.
ب) پدیده‌های با منشاء درون جو 
۵) آذرخش گلوله‌ای: که شاید بتوان آن را صاعقه گلوله‌ای نیز نامید در اثر تخلیه الکتریکی ابرها می‌تواند به وجود بیاید گرچه مطالعه قطعی آنها در انتظار انجام است.
ج) پدیده‌های با منشاء درون پوسته زمین 
۶) نور زلزله: فیزیکدانان و زمین شناسان در دو سال اخیر منشأپدیده‌ای را که معمولاً نور زلزله نامیده می‌شد کشف کرده‌اند. به هنگام فعال شدن پوسته زمین، که معمولاً زلزله نتیجه مشهود آن برای ساکنان روی زمین است، ناهنجاری‌هایی در میدان مغناطیسی اطراف گسل‌ها به وجود می‌آید. همزمان با این ناهنجاری‌های مغناطیسی یون‌ها در محیط اطراف به وجود می‌آیند. به دام افتادن این یون‌ها در میدان مغناطیسی محل گسل حرکت منظمی از سمت میدان مغناطیسی قوی به ضعیف همراه با تابش در طول موج‌های مختلف ایجاد می‌کند. این حرکت بسیاری از مواقع نوسانی است، مانند صفحه‌ای نورانی که حرکتی نوسانی انجام می‌دهد. مشابه این پدیده در آزمایشگاه، آینه پلاسما نامیده می‌شود. حرکت این یون‌ها ممکن است در راستای گسل یا محور عمود بر آن باشد.
د) منشا انسانی
امروزه بنا به گزارش ها و فاش شدن بسیاری از اسناد رسمی می فهمیم که این بشقاب پرنده ها ساخت خود انسان های زمینی است البته اگر از تمامی داستان های تخیلی صرفنظر کنیم. پس دیگر نباید از دیدن بشقاب پرنده ها تعجب کرد زیرا وجود دارند و تعدادشان هم کم نیست ولی ساخت خود انسان های زمینی هستند.
اکثر آنها برای مقاصد نظامی و جاسوسی طراحی می شوند که البته کاربردهای فراوان دیگری دارند. اگر روزی بشقاب پرنده ای را دیدید که جلوی شما آمد و پرسید: آیا می توانید انگلیسی صحبت کنید؟ تعجب نکنید. نه به خاطر به یادنداشتن زبان انگلیسی بلکه به خاطر این که ممکن است شما سایفر را دیده باشید.
سایفر یک پرنده بدون سرنشین و عمود پرواز، ساخت شرکت سیکورسکی آمریکا است که با تکنولوژی بشری ساخته شده و افراد هوشمند غیرزمینی (در صورت وجود!) نقشی در طراحی و ساخت آن ندارند. هر شخصی که این پرنده آهنی را در آسمان ببیند بدون گمان فکر می کند که یک بشقاب پرنده فضایی را دیده و چه بسیار افرادی که با گزارش دیدن بشقاب پرنده در محل های آزمایش سایفر، موجبات خنده مهندسان شرکت سیکورسکی را فراهم کردند.
این موجود شبه فضایی خصوصیات خاصی دارد. قطرش حدود  ۹۹/۶  متر، مساحت ملخ اصلی  ۴/۲  مترمربع، وزن بارگذاری شده  ۱۱۴  کیلوگرم است.
سایفر با توانی که موتور AR-۸۰۱  برایش به وجود می آورد می تواند تا ارتفاع هشت هزار متر پرواز کند. نیروی این موتور  ۳۷  هزار وات است که می تواند سرعتی معادل  ۱۴۴  کیلومتر در ساعت بگیرد. سایفر به دلیل حجم کم تنها سه ساعت در آسمان است و در این مدت باز هم به دلیل گنجایش سوختش  ۵۸  کیلومتر پرواز می کند.
سایفر مانند هلی کوپتر کومانچی از سیستم هدفگیری خودکار و سامانه هدایت الکتریک
(fly-by-Wire) که محصول مشترک شرکت بوئینگ و سیکورسکی است بهره می برد. توانایی نشستن روی سطوح با زوایه  ۱۵  درجه و فراز و فرود آنی به طول  ۱۲  فوت را دارد که قابلیتی منحصر به فرد است. بلندشدنش کاملاً عمودی ا ست و از راه دور هم (توسط ماشین کنترل) کنترل می شود.
این پرنده بدون سرنشین است. پس نشست و برخاست و بازگشت آن به مبدا به صورت خودکار است. تنها با فشردن یک دکمه بازگشت، سایفر در هر نقطه ای و مکانی که باشد به خانه خود برمی گردد.
طراحی سایفر به گونه ای است که هم برای مقاصد نظامی و هم غیرنظامی کاربرد دارد. در اولین آزمایش هایی که در سپتامبر سال  ۱۹۹۷  در محل آموزش ارتش آمریکا در ویرجینیا انجام شد این پرنده خارق العاده بسیار هوشمند بود و در تست های پروازی ا ش توانست تمامی بمب های عمل نکرده در ایالت ایندینیا را پیدا کند و حتی به کمک مگنومترهایش تونل های زیرزمینی، لوله های زیرگذر و سازه های زیرسطحی را مشخص و ردگیری کند. در منطقه آزمایش شهری ارتش آمریکا واقع در ایالت جورجیا (Mout)، سایفر بر فراز خیابان ها به پرواز درآمد و از درون پنجره ها حتی تا طبقات دوم عکسبرداری کرد و توانست اهداف به اندازه یک آدم را شناسایی کند.
در آزمایش سال  ۱۹۹۶  در مدرسه پلیس ایالت آلاباما از فراز آدمک های مصنوعی (به عنوان آشوب طلب) از ارتفاع  ۱۵۰  متری گاز اشک آور رها کرد. همچنین از سقف ساختمانی یک بسته  ۵۰  کیلویی را برداشت و تا مقصدش (آشیانه اش) با خود حمل کرد.
طرح سکوی عملیاتی چند منظوره امنیتی ـ حفاظتی برای مقاصدی مثل کنترل، ترابری، نظامی و شناسایی محیط در اوایل سال  ۱۹۹۲  شروع شده است. شرکت سیکورسکی مدل جدیدتری با نام «سایفر  ۲» ملقب به اژدهای جنگنده ساخته است که می تواند  ۲۰  کیلوگرم بار را به مدت دو ساعت حمل کند. وزن آن  ۱۰۰  کیلوگرم و حداکثر سرعت آن  ۲۳۰  کیلومتر در ساعت است. تنها تفاوت ظاهری آن با مدل قبلی بال های مجاور است به هرحال شرکت سیکورسکی یک قرارداد  ۴۶/۵  میلیون دلاری برای ساخت دو فروند پیش مدل و چهار ایستگاه زمینی با نیروی دریایی آمریکا منعقد کرد و به سرعت در فاصله کمی پس از انعقاد قرارداد اول یک قرارداد دیگر به ارزش  ۷۶/۳  میلیون دلار برای تولید  ۱۵  فروند مدل استاندارد با نیروی دریایی بست.
یکی از عمده تفاوت های سایفر با دیگر محصولات شرکت سیکورسکی، صرفنظر از شکل عجیب آن، حذف ملخ دم آن است.
چرخش ملخ باعث ایجاد گشتاوری در جهت چرخش می شود که توسط ملخ دم، نیرویی خلاف جهت برای خنثی کردن این گشتاور اعمال می شود ولی دیگر در سایفر، ملخ پایین را با سیستم عکس کننده انتقال نیرو به موتور حاصل می کند تا این گشتاور را خنثی کند.
این موجود شگفت انگیز شاید برای شرکت های غربی پدیده ای جدید باشد ولی برای روس ها خیر!
از سال  ۱۷۵۴  میخاییل لوموتولف طرح خود را کشید تا سال  ۱۹۴۷  که کاموف مدل Ka-۸  خود را ساخت و حتی مدل های Ra-۵۰  (کوسه سیاه) و غیره همیشه ملخ هم محور استفاده می شد و دم تنها برای پایداری عرضی بود. حال اگر هلی کوپترها دایره ای شکل باشند دیگر به دم هم احتیاجی نیست و از این جا به Ka-۱۳۷  می رسیم یعنی توپ پرنده روس ها که در سال  ۱۹۹۸  ساخته شد. این توپ پرنده که برای کارهای تحقیقاتی، مراقبت از لوله های نفت و گاز، اکتشافات محیطی، کنترل ترافیک و عملیات ضد تروریست (مانند سایفر) طراحی شده بود از یک موتور پیستونی آلمانی با توان  ۴۸  کیلووات بهره می برد. قطر ملخ مرکزی آن  ۳/۵  متر و ارتفاع  ۸۸/۱  متر داشت. وزنش نسبت به سایفر بیشتر است  (۲۸۰  کیلوگرم) و حداکثر سرعت  ۱۷۵۴  کیلومتر در ساعت و برد  ۵۳۰  کیلومتر و سقف پروازی پنج هزار متر دارد. از لحاظ عملکرد از سایفر بهتر است ولی هیکلی بزرگتر دارد.
●‌ نتیجه گیری
همیشه پاسخ من به آنهایی که قسم می‌خورند با چشمان خودشان بشقاب پرنده‌ای را دیده‌اند که در آسمان ظاهر شده و ناگهان پس از چند دقیقه ناپدید شده، این است که : چرا باید موجوداتی هوشمند و پیشرفته از نظر فناوری، این همه وقت و انرژی صرف کنند که به دیدن ما بیایند، اما پس از چند دقیقه بدون پیاده شدن و حتی معرفی خود اینجا را ترک کنند؟ آنها می‌توانند دست کم مدتی در مداری اطراف زمین بمانند، سپس اینجا را ترک کنند. در این مدت بدون شک ما آنها را در رادارها ردیابی می‌کنیم. اما هیچ راداری هرگز بشقاب‌های پرنده را ردیابی نکرده. اگر چه برای این کار بسیار سعی شده است.
سرانجام این که، هربار که ما نوری عجیب را می‌بینیم، دلیل بر این نیست که از شی‌ای ناشناخته و مسافرانی از اعماق فضا تابش شده است. در بسیاری موارد، علت دیدن بشقاب پرنده فقط بازتاب نورخورشید از چاله‌های هوایی است که همه‌ی هوانوردان با آن آشنا هستند.